Skins, w brytyjskim slangu, oznacza tyle co po prostu bletka do skręcania jointów lub papierosów. Jednak nie to jest najważniejsze. Niech pierwszą myślą, będzie po prostu rewelacyjny, brytyjski serial z 2007 roku.
Tato, to nie jest dobry scenariusz
Wyobraźcie sobie, że piszecie scenariusz do brytyjskiego serialu o nastolatkach. I już na sam dźwięk frazy serial o nastolatkach, można pomyśleć: będzie infantylnie, nudno. Jednak, ta scena rozwija się w zupełnie innym kierunku. Pewnego dnia Bryan Elsley – współtwórca serialu postanowił przedstawić swoją koncepcje scenariusza nastoletniemu synowi Jamie’mu. I ku jego zdziwieniu został on mocno skrytykowany. Bo co niby mogą wiedzieć dorośli, o życiu nastolatków? Tym bardziej pisać o tym scenariusz.
Szukamy autorów / twórców kontentu. Tematy: film, streetwear, kultura, newsy. Chcesz współtworzyć życie kulturalne twojego miasta? Dołącz do ekipy HIRO! Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej
Jamie – dziękujemy
I to chyba Jamie’mu powinniśmy wszyscy podziękować, za jeden z najbardziej kultowych seriali, tejże kategorii. Serialowi tak niesztampowemu, w pewien sposób kontrowersyjnemu, w którym nikt nie cenzurował słów wypowiadanych przez głównych bohaterów. Tym bardziej ich życia, przez cukierkowe historię, wypełnionym kasą portfelem i absolutną wiedzą o życiu i przyszłości. Serio? To nie Upper East Side kochani (lubię Gossip Girl), tutaj brakuję kasy, nastolatki mają notoryczny konflikt na linii rodzice – nauczyciel. I kompletnie nie wiedzą jak żyć.
Chodzą na imprezy, na których brakuję im kasy na drinki, więc piją podłe piwo. Mają złamane serca, gadają o głupotach i jeżdżą nielegalnie samochodami swoich rodziców. Których również przyprawiają o siwe włosy. Nie mają służących. Tylko mega bałagan w pokoju, rozwalone drzwi od notorycznego trzaskania w złości, po informacji o ewentualnym szlabanie, pryszcze na twarzy i palą jednego papierosa na spółkę z ziomkami.
Co się z nimi stało z najsłynniejszymi dzieciakami UK?
Aktorzy, którzy odgrywali główne role, też nie byli trzydziestolatkami, którzy muszą wejść w młodzieńczy vibe. A prawdę mówiąc, dawno temu zapomnieli o tym, czym jest młodzieńczy trądzik. I z jakimi problemami można się borykać w tym okresie życia. Choć ich kariery po zakończeniu Skins, wyglądały różnie i nie byli to ludzie, których kojarzyliśmy ze wcześniejszych produkcji (pomijając Nicolasa Houlta), to jedno jest pewne. Zapamiętamy ich na zawszę. Trzeba przyznać, że Joe Dempsie, Kaya Scodelario i Dev Patel, Mike Baily czy Larissa Wilson, Daniel Kaluuya i April Pearson działają na różnych polach.
Gra o Tron i X-Man
Jedni mają wypełniony kalendarz, są w obsadach Gry o Tron i X-Menów. Inni grają w teatrze, w rodzinnym Bristolu. Jeszcze inni totalnie porzucili aktorstwo i zajęli się kompletnie odległymi od tego zawodu rzeczami. Tak czy inaczej, myślę, że po premierze Skins, to ONI byli najsłynniejszymi dzieciakami w Wielkiej Brytanii. I każdy chciał iść z nimi na imprezę, lub się przyjaźnić. Choć z tą wzajemną lojalnością różnie u nich bywało. Jednak czego wymagać od nastolatków?
Kim był Roony Fazer?
Jedną z najbardziej nietuzinkowych postaci, często pomijaną, był ojciec Jal – Roony Fazer. Producent muzyczny, dawny muzyk, który spore sukcesy na scenie rapowej miał w latach dziewięćdziesiątych. Postać dość enigmatyczny, zasadnicza, która nie do końca potrafi pogodzić się z rzeczywistością, śmiercią i samotnym wychowaniem trójki dzieciaków. Co ciekawe odtwórca tej roli – Mark Monero, oprócz sukcesów na scenie teatralnej, również jest muzykiem. Tworzy pod własnym nazwiskiem, jak i w składzie North of Ping Pong. Pojawił się również w wizualizacjach koncertowych Hey Boy, Hey Girl i Do it Again The Chemical Brothers.
Crystal Castles & Sigur Ros
Kolejnym, ważnym aspektem serialu, była niewątpliwie ścieżka dźwiękowa. Przez cały sezon każda postać otrzymywała osobistą playlistę, odpowiadającą jej zrozumieniu emocji. Każdy miał swój osobisty soundtrack, do danej chwili i przełomowego momentu. Michelle uciekała, gdy w tle leciał Sigur Ros. Crystal Castles z numerem Alice Practise to był cały Sid. Trochę niemądry, zagubiony i żyjący w cieniu dramatów rodzinnych. W śmiesznej bluzce z super-psem (czy ktoś pamięta ten słynny t-shirt?). Osobiście, pierwszy raz usłyszałam Adele i jej Hometown Glory, w scenie kiedy Cassie płakała w łóżku i walczyła ze swoimi demonami.
Standing of the way of control
To soundtrack tego serialu zapewnił niektórym zespołom rozpoznawalność. Innych zaś utwierdził w wielkości. Gdy myślisz Skins, to widzisz playlistę i swój stary odtwarzacz mp3 marki Creative w którym leci na przemian MGMT, Ladyhawke, The Dandy Warhols, Vampire Weekend, The Kills, Roots Manuva, DJ Shadow czy Zola Jesus. I można wymieniać tak długo. Nie zapomnijmyo nieśmiertelnym, najważniejszym Standing of the way of control Gossip.
Dorastanie ze Skinsami
Jak zestarzał się serial? Czy dzisiejsze generacje dzieciaków sięgną po niego? Jedno jest pewne. Choć nie wszystko było tutaj idealne, to był on czymś tak nowatorskim, odważnym i niespotykanym. Nikt tutaj nie bał się mówić o takich tematach jak anoreksja, uzależnienia, aborcja czy umiejętność pogodzenia się ze śmiercią najbliższych. A tego ostatniego wątku wyjątkowo nie brakowało. Jak radzi sobie młody człowiek ze śmiercią? Czy jest to takie oczywiste?
Mogę na koniec tylko powiedzieć – cieszę się, że akurat z nimi dorastałam. Z nimi, MySpace i całą dziwną stylówą, jaką ma młody człowiek. I muzyką, która stworzyła mi cały młodzieńczy świat. Cały soundtrack bycia dziwnym nastolatkiem.
ps. I Chris. Zdecydowanie to była moja ulubiona postać.
Tekst: Marta Duszyńska
Zobacz też: 5 filmów, po których stwierdzisz, że chcesz być znowu nastolatkiem
5 filmów, po których stwierdzisz, że chcesz być znowu nastolatkiem
