Zapraszamy na kolejną, 16. edycję festiwalu AfryKamera. Po raz kolejny jesteśmy patronem medialnym wydarzenia. AfryKamera to największy w Europie Środkowo-Wschodniej festiwal poświęcony kinematografii afrykańskiej. Oprócz projekcji filmowych towarzyszą mu wydarzenia muzyczne, spotkania i dyskusje. W repertuarze komedie romantyczne, horrory, dramaty, afrykański si-fi nazywany afrofuturyzmem, dramat historyczny, musical, dokument.
Start festiwalu 10 grudnia. Hasło festiwalu #BlackFilmsMatter
Festiwal odbędzie się w dniach 10-19 grudnia w warszawskiej Kinotece, 17-19 grudnia we wrocławskim DCF, a od 22 grudnia do 1 stycznia będziemy mogli obejrzeć wszystkie festiwalowe filmy online na mojeekino.pl – w tym także tegorocznych zwycięzców, a więc Pewnego razu w Ugandzie, Lingui oraz Al-Sit. Po raz kolejny jesteśmy patronami festiwalu, w trakcie którego można zobaczyć produkcje z Madagaskaru, Rwandy, Egiptu, Ghany czy nawet Lesotho. Jakie dzieła są najbardziej warte uwagi w trakcie Festiwalu AfryKamera?
ALOE VERA, reż. Peter Sedufia (Ghana)
Niezwykle barwna opowieść o miłości pomiędzy dwojgiem młodych ludzi, pochodzących z dwóch zwaśnionych klanów, Aloe i Vera, oparta jest na klasycznym dramacie “Romeo i Julia”. W wielu miejscach odbiega od oryginału, tworząc swój unikalny charakter z wieloma komicznymi sytuacjami i zaskakującym zakończeniem, które sprawiają, że film docenią zarówno młodzi, jak i starsi kinomani.
LINGUI, reż. Mahamat-Saleh Haroun (Czad)
Amina ciężko pracuje i samotnie wychowuje nastoletnią córkę. Gdy dowiaduje się, że ta jest w ciąży, postanawia pomóc jej w dokonaniu aborcji, która w jej kraju jest nielegalna. “Lingui” to zaskakująco uniwersalna opowieść o kobiecej solidarności i determinacji. Mahamat-Saleh Haroun z wielką empatią rysuje portret bohaterek, które próbują walczyć o swoją godność i niezależność w brutalnej, patriarchalnej rzeczywistości, zawładniętej przez religię i anachroniczne tradycje, potrafiące uczynić z młodej matki społecznego wyrzutka. To nie tylko kameralny dramat i portret społecznych napięć w odległej części świata, lecz również poezja kina w czystej postaci – niezwykłe zdjęcia Mathieu Giombiniego są żywe i duszne, perfekcyjnie skomponowane, nasycone cudownymi barwami.
NAD WODĄ, reż. Aïssa Maïga (Niger)
Zmiany klimatu spowodowały, że w regionie Azawak w Nigrze życie staje się coraz trudniejsze. Jedyną dostępną wodą jest ta w studniach oddalonych od wiosek o wiele kilometrów, a i w nich zaczyna jej brakować. Aby przeżyć, mieszkańcy Tatiste zmuszeni są szukać jej daleko od domu i emigrować do innych krajów, narażając się na niebezpieczeństwa, napady i gwałty. Najbardziej narażone są jednak kobiety, bo to one w poszukiwaniu pracy wyruszają samotnie w długie wędrówki, i dziewczynki, które zostają same w wiosce, aby opiekować się rodzeństwem. Jedynym ratunkiem dla mieszkańców Tatiste jest odwiert studni głębinowej, o który walczą z całych sił. To obowiązkowy dokument, który powinien zobaczyć każdy z nas.
PEWNEGO RAZU W UGANDZIE, reż. Cathryne Czubeck, Hugo Perez (Uganda)
W slumsach Wakaliga na obrzeżach Kampali znajduje się Wakaliwood, pierwsza firma produkująca filmy akcji w Ugandzie. Powołał ją do życia w 2005 r. Isaak Nabwana, który pełni w Wakaliwoodzie funkcję scenarzysty, reżysera, montażysty i producenta. Z uwagi na brak środków produkcje są niskobudżetowe, a wszystko tworzone jest w myśl zasady DIY. Gdy w 2012 r. do zespołu dołącza zafascynowany produkcjami tam powstającymi Alan Hofmanis z Nowego Jorku, dzięki jego działaniom o tym wyjątkowym miejscu zaczyna być głośno w różnych zakątkach na świecie. Cathryne Czubeck w swym dokumencie w znakomity sposób pokazała historię i fenomen Wakaliwoodu i jego twórcy, człowieka o niezwykłej wyobraźni, pasji, wrażliwości i kreatywności.
GWIAZDA PORANNA, reż. Nantenaina Lova (Madagaskar)
Życie społeczności Vezo zamieszkującej północno-zachodnią część Madagaskaru od pokoleń było ściśle związane z morzem, z którego żyli wraz z całymi rodzinami. Wszystko zmieniło się wraz z pojawieniem się wielkich trawelerów przeławiających morza i zagranicznych firm, które za bezcen wykupują tamtejsze ziemie, by czerpać z nich zyski. Dokument pokazuje problem australijskiej firmy wydobywającej piasek mineralny na Madagaskarze, która zamierza zbudować ogromny port na plaży Andabay, miejscu świętym dla Vezo. Miejscowa ludność nie zamierza oddać ziemi swych przodków bez walki, będzie protestować i walczyć o swoje prawa do końca.
SYN, reż. Mehdi M. Barsaoui (Tunezja, Liban, Katar)
Tunezja, 2011 rok. Meriem i Fares to nowoczesne, szczęśliwe małżeństwo, które spędza wakacje z 11-letnim synem Azizem w rodzinnych stronach. Podczas jazdy autem ich syn zostaje postrzelony przez rebeliantów islamskich i w tragicznym stanie trafia do szpitala. Wraz z rozwojem akcji okazuje się, że Aziz musi przejść przeszczep wątroby, Fares nie jest jego biologicznym ojcem, a prawo tunezyjskie jest niezwykle restrykcyjne w obliczu dramatu rodziców, którzy znaleźli się w sytuacji takiej jak bohaterowie. Mehdi M. Barsaoui stworzył film, który może być porównywany z dziełami Asghara Farhadi’ego, stając się przy tym nowym, niezwykle ważnym głosem w świecie kina arabskiego.
MOFFIE, reż. Oliver Hermanus (RPA)
W 1981 r. RPA rozpoczęła operację militarną na granicy z Angolą, aby bronić się przed rozprzestrzenianiem komunizmu oraz zachować panującą politykę apartheidu. Wszyscy biali chłopcy po ukończeniu szesnastego roku życia zostali wysłani na dwuletnią służbę wojskową, która miała nauczyć ich nienawiści do komunizmu, gejów i Afrykanów. Wśród nich znalazł się Nicholas, który w trakcie służby zaczyna odkrywać swoją tożsamość seksualną, tak sprzeczną z obowiązującymi normami. Nieśpieszny i subtelny w pewnych momentach film Olivera Hermanusa pokazuje nam dramat konfliktu zbrojnego, represje na gejach w czasach apartheidu, ale i próbę zachowania własnego ja nawet w najgorszych warunkach.
![Sadie Sink w rock operze „O’Dessa” [recenzja]](https://hiro.pl/wp-content/uploads/2025/03/Sadie-Sink-w-rock-operze-„ODessa-recenzja-218x150.jpg "Sadie Sink w rock operze „O’Dessa” [recenzja]")
