Który klip został najlepszym polskim teledyskiem?

Autorzy stworzyli przejmującą fabularną opowieść operując oszczędnymi emocjonalnie środkami w zaledwie kilkuminutowej formie. Jury doceniło stworzenie wiarygodnego baśniowego świata, doskonałą realizację techniczną, wykreowanie wspaniałych bohaterów, których losem widz autentycznie się przejmuje.

Trudno opowiadać o trudnych emocjach w popowych teledyskach. Autorki uchwyciły depresyjny klimat piosenki w zaledwie kilku ujęciach. Doceniamy wykreowanie napięcia pomiędzy bohaterami, które oddaje treść utworu, przy zachowaniu minimalistycznej gry aktorów. Przy takim natężeniu emocji, łatwo o przesadę, ale tutaj to nie bohaterowie, ale świat zewnętrzny płacze – świetny pomysł.

Twórcy pokazali nam magiczny, zaczarowany świat, bardzo introwertyczny, formalnie i kompozycyjnie interesujący i spójny z utworem. Doceniamy przełożenie sztuki – rzeźby Oskara Zięty na język filmowy.

Nagroda za poczucie humoru i stworzenie śląskiego superbohatera – rockowego twardziela ratującego świat (choć, jak widać, ze śląską dziouchą nawet on nie ma szans). Doceniamy inteligentne nawiązanie do filmów gatunkowych – komiksowego neonoir, cyberpunku i komedii kryminalnej.

Prosta, skromna produkcja pozwalająca wyjść na pierwszy plan wdziękowi i naturalności wykonawców. Bardzo liczymy na więcej!

Piosenka autorska nie jest gatunkiem, do którego łatwo nakręcić spójny z utworem obraz. Autorzy uchwycili charakter piosenki, wydobyli na zewnątrz świat wewnętrzny artystów – zarówno autorów utworu, jak i aktorów. Nieoczywista choreografia, świetna zdjęcia, inteligentna gra światłem sprawiają, że do tego teledysku chce się wracać.

WAŻNY PRZEKAZ: Natalia Niemen – Terra deflorata

Forma popkulturowa, jaką jest teledysk, daje twórcom szansę na poruszenie w atrakcyjnie wizualny sposób tematów trudnych, czasem drastycznych. Lament Natalii Niemen po 30 latach od nagrania go przez Czesława Niemena jest jeszcze bardziej aktualny, wart jeszcze głośniejszego wykrzyczenia – człowiek nadal zdaje się nie wiedzieć, co czyni z planetą, na której żyje. Pomysł, by ten temat zilustrować kadrami nawiązującymi do malarskiego cyklu Rozstrzelania Andrzeja Wróblewskiego jest nieoczywisty, a zarazem doskonały – zimne, statyczne zdjęcia zwiastujące koniec, schyłek, zagładę zderzają się z żarliwym wołaniem Natalii Niemen o opamiętanie się. Patos o sile zderzenia z TIR-em.

To nie tylko festiwalowy debiut, ale olśnienie całego festiwalu. Jurorzy dali się całkowicie zaczarować rzeczywistości, którą stworzyli autorzy klipu i zachwycili się kreatywnym podejściem do tragikomicznego zilustrowania piosenki o dramacie współczesnego człowieka – samotności w tłumie wirtualnych znajomych. Ta kreacja to coś więcej niż suma świadomie wykorzystanych popkulturowych cytatów – ten oniryczny świat jest tu zupełnie nową wartością, wyrażoną własnym językiem twórców klipu. Co tu nie jest doskonałe? Scenariusz, scenografia, kostiumy, zdjęcia, światło, kompozycje kadrów… Aha! I ta wspaniała choreografia rąk.