Spektakle teatralne w Warszawie, których nie możesz przegapić

Nocne rozmowy pod Planem Be mają swój klimat — specyficzny, ale jednak. Plac Zbawiciela zobowiązuje w końcu nocne życie hipsterskiej części stolicy, do dzielenia się swoimi przemyśleniami z resztą towarzyskiej śmietanki. Klub Komediowy po raz kolejny w żartobliwy sposób przedstawia teatr improwizowany — aktorzy zainspirują się historiami zasłyszanymi pod Planem, aby później odtworzyć spektakl improwizowany. Totalnie warto na to iść i zasadniczo to jaram się na maksa.

Repertuar możecie sprawdzić tutaj.

Czołem wbijając gwoździe w podłogę, to klasyczny monodram z 1994 roku. Inspirując się utworem, Cezary Kosiński wprowadza go w czasy współczesne, ukazując aktualność problemu — z tą różnicą, że kiedyś nasze widzenie świata kreowała telewizja, a teraz jest to internet.

Postaci jest dużo: sprzedawca płytek ceramicznych, bezdomny, narkomanka, artysta-karierowicz i para konserwatystów. Łączy ich zagubienie, wewnętrzne rozterki i usilne poszukiwanie tej jaśniejszej strony egzystencji. Specyficzny humor, stand-up, wulgaryzmy, gorzka pointa przeplatają się sprytnie z melancholią i chłodnym krytycyzmem.

Repertuar możecie sprawdzić tutaj.
fot: Aleksandra Kamińska

Utrzymać udane małżeństwo to ciężki kawał chleba. Przekonali się o tym Emily i Oliver, kiedy zaczynając jako para obracająca się wśród tak-samo-dobrym-jak-oni w dużym mieście, skończyli spłukani, przeprowadzając się do byle jakiej dzielnicy w małym miasteczku. Jak potoczą się ich losy, gdy spotkają ludzi z dołów, to miłe małżeństwo z sąsiedztwa? Nagle okazuje się, że niezwyciężonym jest ludzkie społeczeństwo, empatia i zdolność do czynienia dobra — mimo wszystko.

Repertuar możecie sprawdzić tutaj.

Kto nigdy nie zagadał taksówkarza, niech pierwszy rzuci kamieniem. Nie no dobra nie rzucajcie, nie chcemy, żeby komukolwiek stała się krzywda. Jak wygląda Wigilia Bożego Narodzenia w mieście, gdzie wszyscy się spieszą, pewne są tylko deadline’y, a aspiracje rosną i rosną? Najświeższych wiadomości dowiemy się perspektywy kierowcy.

W tle samotny DJ prowadzi audycję w radiu. Czy zadzwonisz do niego w ten dzień? Jego amerykańska muzyka i monolog towarzyszy Ci przez cały ten wieczór, gdy jedziesz taksówką do rodziny, przyjaciół, do kochanka, do pustego domu, gdziekolwiek…

Repertuar możecie sprawdzić tutaj.

Iwan Kuźmicz Podkolesin i Agafia Tichonowa to główni bohaterowie spektaklu. W trakcie zapoznamy się z ich matrymonialnymi perypetiami. Intrygi swatów, umizgi swatanych, zalotnicy reprezentujące różne typy ludzkie — to właśnie dzięki nim spektakl jest aż tak widowiskowy.

Nieśmiertelna komedia Nikołaja Gogola, gwiazdorska obsada, reżyseria Andrzeja Bubienia — to zdecydowanie trzeba zobaczyć!

Repertuar możecie sprawdzić tutaj.

Annabella i Giovanni pięknie razem wyglądają, prawie jak rodzeństwo! Szkoda tylko, że naprawdę nim są. Dramat psychologiczny opowiada o zakazanej, kazirodczej miłości oraz o nieprzewidywalności uczuć i niemożności ich okiełznania (psychicznie i cieleśnie), żądzy posiadania władzy nad drugim człowiekiem, hipokryzji i mechanizmach społecznego nacisku. Nigdy się dziwniej nie spotkały dotąd kazirodztwo i zbrodnia. Przedstawienie dla widzów dorosłych.

Repertuar możecie sprawdzić tutaj.
fot: Marta Ankiersztejn

Gdy masz masę domowych obowiązków, biegasz tu i tam pomyłki nie są czymś dziwnym. Jednak Honey przenosi takie pomyłki na wyższy poziom. Teoretycznie kobieta gotuje po prostu obiad, gawędząc ze swoim małżonkiem Haroldem. Praktycznie mężczyzna pomylił mieszkania, no i żony. Gdy bohaterowie zorientują się, że zaszła pomyłka zdarzenia mogą przybrać nieoczekiwany obrót.

Uwikłani w schematy, funkcjonując według powszechnie przyjętych szablonów, cierpiąc na ciągły niedoczas, porzucamy swoje marzenia. Efekt? Pogrzebana spontaniczność, zagłuszone prawdziwe „ja” oraz nieustająca, choć umiejętnie wypierana, tęsknota za wolnością i porywami serca.

Repertuar możecie sprawdzić tutaj.

Trans-Atlantyk to historia na podstawie powieści Witolda Gombrowicza. Przygody świeżo upieczonego emigranta spisane po wyjeździe do Boskiego Buenos Aires.

Czy Ojczyzna – ziemia ojców – musi być dla Polaka rzeczywiście tym, co najważniejsze? A może powinno się stworzyć jakąś Synczyznę – Polskę młodej przyszłości, wyzbytą starych grzechów Polaków Sarmatów? Statek „Polska” w spektaklu Artura Tyszkiewicza od wieków zarazem płynie i stoi w miejscu. Nasza pycha i nasza małość, tromtadracja i szlachetność kręcą nim w kółko, a my na nim, aż do zawrotu głowy.

Repertuar możecie sprawdzić tutaj.
fot: Bartek Warzecha

Taniec to fizyczność, taniec to wyrażenie emocji, taniec to ucieczka od rzeczywistości. Tym jest właśnie Tango dla Matki. Jej obraz przywołuje do świata realnego Syn podczas porządkowania po niej pamiątek, stając się tym samym adresatem zwierzeń. Spektakl według autorskiego scenariusza Grażyny Barszczewskiej, ułożony z fragmentów prozy Wiesława Myśliwskiego.

Te wszystkie nowoczesne tańce przemijają, a tango wciąż się tańczy. W tangu o wszystkim się zapomina, wszystko przestaje boleć, tylko by się tańczyło, tańczyło… Kto nie umie tańczyć tanga, ten w ogóle jakby żyć nie umiał. Najpierw choćby w tańcu dobrze się sprawdzić, bo potem w życiu może być za późno, kiedy jedno w tę, drugie w tę ciągnie.

Repertuar możecie sprawdzić tutaj.
fot: Katarzyna Chmura-Cegiełkowska

Olga to ładna, naiwna dziewczyna. Z wiekiem wychodzą jej Mummy Issues, jest ofiarą mobbingu ze strony siostry alkoholiczka, a do tego wykorzystywana przez draba z sąsiedztwa. W takim wypadku jedyne co pozostaje zrobić, to zwiać to wielkiego miasta, najlepiej razem z oczytanym, nieśmiałym i delikatnym, przyjezdnym Aleksym.

Tyle tylko, że marzenia Olgi nikogo nie obchodzą i nie wzruszają. Całe miasteczko żyje oczekiwaniem na ogłoszony przez lokalną wróżkę koniec świata.

Repertuar możecie sprawdzić tutaj.
fot: Bartek Warzecha

Tekst: Hanna Gnatowska