Po fali zachwytu anorektycznymi modelkami na początku XXI wieku powoli przychodzi otrzeźwienie. Kampanie sprzeciwiające się propagowaniu takich sylwetek otworzyły oczy wielu osobom (chociaż równie wielu wciąż jeszcze nie), a projektanci zaczęli powoli zwiększać rozmiarówki. Aktualnie zaobserwować można nowy trend – zwracania uwagi na relatywizm w postrzeganiu piękna.

1. Photoshop kontra naturalne piękno
W sierpniu 2014 roku Marie Southard Ospina, blogerka znana jako Migg Mag, pisząca głównie na temat mody plus size, zrobiła eksperyment. Wysłała swoje portretowe zdjęcie – bez makijażu, bez stylizacji – do 21 zawodowych grafików z różnych krajów, z prośbą, żeby przy użyciu Photoshopa „sprawili, aby była piękna”.

Nie jest to ani pierwszy, ani jedyny taki eksperyment, jednak Migg Mag postanowiła go zreplikować w wersji plus size. Efektem były zdjęcia kompletnie różne – niewielu spośród grafików ją wyszczuplało, większość jedynie dodawała różnej intensywności makijaż. Co ciekawe trzej niepowiązani ze sobą graficy z Islandii odmówili, twierdząc, że nie używają tego programu do takich celów – nie rozumieli, dlaczego mają zmieniać w taki sposób naturalny wygląd Migg Mag.

Cały materiał oraz „raport” z eksperymentu znajdziecie na stronie Bustle, z którym współpracuje Marie – KLIK.

2. Kiedyś i dziś
Cut Video, kanał na Youtubie, specjalizujący się w krótkich komediowych formatach, komentujących relacje damsko-męskie oraz zagadnienia społeczno-kulturowe, wypuścił video „100 Years of Beauty In 1 Minute”. Video skupia się na zmianach w makijażu oraz fryzurze u białej Amerykanki. Filmik szybko stał się viralem. Ze względu na zadziwiającą popularność twórcy postanowili zrobić na jego kanwie cykl historii urody. Zamieścili już drugą część z ciemnoskórą modelką, a także „100 Years of Beauty – Iran”.

Także BuzzFeed Video wypuścił film podobnego typu, jednak koncentrujący się na sylwetce: przegląd kanonów kobiecego piękna na przestrzeni 3 tysięcy lat, od Egiptu, przez Japonię, po Stany.

3. Podciągnij, odessij, włóż silikon
Francuski artysta Frédéric Doazan stworzył krótki metraż pod tytułem „Supervenus”. Oszczędna w środkach (chociaż drastyczna) animacja przedstawia zupełne wyniszczenie naturalnie pięknej kobiety przez kolejne operacje plastyczne i dostosowywanie się do kolejnych cielesnych wymogów, często niedorzecznych. Animacja jest też kolejnym przykładem na to, że mówiąc o kobiecym pięknie, zaczyna się znów zwracać w stronę dawnej sztuki czy też malarstwa.

Chciałoby się, żeby to wielkie i znaczące kampanie społeczne wprowadzały zmiany w świadomości społecznej, prawda jest jednak taka, że największą siłę oddziaływania ma w tym momencie popkultura i viralowe filmiki. Podobnie jak popowe teledyski. Wszak wszyscy przytupujemy do pudrowego wykonania Meghan Trainor, ochoczo przytakując jego przesłaniu.

tekst | Magdalena Sobolska