Pięć najważniejszych greckich filmów ostatnich lat

Kino greckie z całą pewnością nie wpisuje się w nurt mainstreamowego, dlatego postanowiliśmy zrobić Wam przysługę i wybraliśmy pięć najlepszych greckich produkcji filmowych z ostatnich kilku lat.

1. Kieł, reż. Giorgos Lanthimos, 2009

Wyższa klasa średnia, bogate przedmieścia – podstarzałe małżeństwo wychowuje w kompletnej izolacji troje dorosłych już dzieci. Potomstwo, żyjące w całkowitej iluzji świata, osiąganej między innymi poprzez naukę słów w niewłaściwym znaczeniu, czy wierze w to, że sygnałem do opuszczenia domu rodzinnego może być jedynie utrata tytułowego kła, jest całkowicie podporządkowane neurotycznym rodzicom. Eksperyment fabularny interpretowany przez filmoznawców jako metafora totalitaryzmu to film testujący emocjonalną wytrzymałość widza i pokazujący granice manipulacji drugim człowiekiem. Przejmujący obraz i wywracający do góry nogami wszystko to, co wydawało Wam się, że wiecie o kinie

Szukamy autorów / twórców kontentu. Tematy: film, streetwear, kultura, newsy. Chcesz współtworzyć życie kulturalne twojego miasta? Dołącz do ekipy HIRO! Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej

2. Chłopiec jedzący ziarno, reż. Ektoras Lygizos, 2012

Yorgos to uzdolniony wokalnie młody Ateńczyk, mieszkający w dotkniętych kryzysem ekonomicznym mieście. Nie ma stałej pracy i całe dnie usiłuje zdobyć pieniądze, które pomogą zapewnić byt jemu i jego jedynemu towarzyszowi, którym jest…kanarek. Słodko-gorzka opowieść, luźno osnuta na motywach z powieści Głód Knuta Hamsuna (Nobel 1920) okazała się być jednym z przebojów tegorocznego festiwalu Era Nowe Horyzonty we Wrocławiu.

3. Xenia, reż. Panos H. Koutras, 2014

Po śmierci ukochanej matki, byłej śpiewaczki i alkoholiczki, 15-letni gej Danny opuszcza rodzinną wyspę i udaje się do Aten do swojego starszego brata – Odysseasa. Chłopcy wyruszają w podróż w poszukiwaniu ojca, który opuścił ich, gdy byli dziećmi, ponieważ , aby uniknąć deportacji (ich matka była Albanką) muszą potwierdzić swoje obywatelstwo. Xenia to poruszający film drogi utrzymany w konwencji realizmu magicznego, pełen napięcia emocjonalnego, ale też komediowych wzruszeń i bardzo popularnej w Grecji włoskiej muzyki disco lat 70. Znakomicie zagrany i wciągający.

4. Attenberg, reż. Athina Rachel Tsangari, 2010

Nieerotyczna cielesność i zmysłowość oraz surowość obrazów to podstawowe cechy trzeciego filmu reżyserki (co ciekawe będącej zarazem producentką dwóch innych filmów pojawiających się w naszym zestawieniu – Kła i Alp). Attenberg to opowieść o młodej, wycofanej dziewczynie, żyjącej na ubogiej greckiej prowincji wraz ze zobojętniałym ojcem. Do jej głównych rozrywek należy słuchanie piosenek zespołu Suicide i spędzanie czasu z aż nazbyt otwartą seksualnie przyjaciółką – Bellą. Hipnotyczny film pozbawiony wyraźnego rysu fabularnego nie może znudzić.

5. Alpy, reż. Giorgos Lanthimos, 2011

Grupa znajomych postanawia założyć nietypowy interes. Przybierają pseudonimy gór (stąd też tytułowe Alpy) i wcielają się w postaci dopiero co zmarłych osób. Są wynajmowani przez rodziny które nie mogą poradzić sobie z traumą po stracie. Do zadań samozwańczych aktorów należy między innymi jak najwierniejsze upodobnienie się do odgrywanych osób. Z czasem okaże się, że przyjaciele zrzeszeni w stowarzyszeniu bardziej potrzebują bliskich zmarłych, niż rodziny ich pomocy… Drugi film reżysera Kła nie ma już tej siły rażenia, ale to ciągle niezwykle nowatorskie i mocne kino o nietypowej fabule i genialnie zagranych postaciach.

Tekst: Helena Łygas