Nazywał ją „miłością swojego życia”. Jaki był związek Freddiego Mercury i Mary Austin?

Jedyną przyjaciółką, jaką mam jest Mary i nie potrzebuję nikogo innego — powiedział kiedyś Freddie. Związki lidera Queen zawsze były w centrum zainteresowania mediów, ale ten, niekoniecznie.

Gdy Mary poznała Freddiego miała 19 lat. To były lata 70., a ona pracowała jako PRowiec dla jednej z marek modowych w Londynie. W wywiadzie dla Daily Mail z 2013 roku przyznała: Nie poznałam nigdy nikogo takiego jak on. Był bardzo pewny siebie — ja nigdy taka nie byłam. Dorastaliśmy razem. Polubiłam go i tak to się zaczęło.

Gdy zaczęli oficjalnie randkować i być określanymi mianem pary, wytworzyła się między nimi więź, która na zawsze połączyła ich życiorysy. Mimo że fizyczna strona ich związku umarła, gdy Freddie wyznał prawdę o swojej seksualności, przyjaźń nadal trwała.

Nasz romans zakończył się dramatycznie, ale więź, która między nami powstała to coś, czego nikt nam nie odbierze. Wszyscy moi partnerzy pytają, dlaczego nie mogą jej zastąpić, ale to po prostu niemożliwe — powiedział Freddie.

Mary wzięła ślub i urodziła dwójkę dzieci. Była przy Freddiem, gdy dowiedział się, że został zarażony wirusem HIV. On sam zapisał jej dużą część swojego majątku. W testamencie napisał: Jeśli sprawy potoczyłyby się inaczej, byłabyś moją żoną, a te pieniądze, tak czy siak, byłyby twoje.

Po śmierci Freddiego Mary przeżyła trudny okres. Choroba i stres spowodowany ciężarem doświadczeń i ludzkiej zazdrości (także od pozostałych członków Queen) sprawił, że czuła się okropnie.

Nie sądzę, że pozostali członkowie zespołu pogodzili się z wolą Freddiego. Nie rozumiem tego, sama staram się nigdy nie być zazdrosna i nie zazdrościć niczego, nikomu. Freddie w ostatnich latach swojego życia był dla nich bardzo hojny i nie sądzę, że to docenili. Nie mam z nimi kontaktu, można powiedzieć, że odeszli z mojego życia razem z Freddiem.

Gdy AIDS zaczęło dawać się we znaki Freddiemu, razem z Mary siadali i oglądali nagrania z jego dawnych występów, wspominając stare czasy. Pewnego razu, odwrócił się do mnie i powiedział ze smutkiem: ale byłem wtedy przystojny. Wstałam i wyszłam z pokoju. To było zbyt przykre. Nigdy nie pozwalałam sobie na płacz, gdy byłam obok niego. Ale wiedziałam, że jeśli nie wstanę, to zaraz się rozpłacze. Gdy wróciłam, usiadłam, jakby nic się nie stało.

Wzloty i upadki, jakich doświadczyła ta dwójka i ich relacja, tylko dowodzą tego, że… we all need somebody to love.