Anonimowa artystka, Ambivalently Yours, pozostawia inspirujące cytaty na przestrzeni publicznej. Co istotne, są one wykreowane specjalnie dla pań. Podkreślają niedoskonałość bycia kobietą w tych czasach i zobrazowane są na różowych kartkach. Artystka w zamian za uwagę ofiarowuje siłę, bijącą z ilustracji opatrzonymi krótkim tekstem oraz opór, który należy stawić.
Autorka przyznaje, iż jest coś szczególnego w zostawianiu anonimowych notek, by następnie ktoś je odnalazł. Ukazuje na nich śmiałą, niezdecydowaną dziewczynę pełną sprzeczności. Ilustracje opatrzone są złotymi myślami, do których zainspirowało ją życie. Poprzez nie chce ukazać sprzeczność, która ją określa oraz wszelkie ambiwalentne uczucia, które się z nią wiążą. Ambiwalencja to słowo-klucz dla artystki. Z jednej strony postawa ta oznacza niezdecydowanie czy niemożność ukazania swej mocnej pozycji, lecz inaczej jest w przypadku autorki. Widzi on w tym wolność, dzięki której może określić się w szerszej perspektywie. Także sam feminizm zyskuje na znaczeniu, gdyż nie zamyka się go w paru sztywnych punktach.
Poddawanie w wątpliwość własnych przekonań oraz szukanie dróg, by móc porozumieć się z innymi, to cele Ambivalently Yours. W ten sposób może ona rozszerzać swój własny punkt widzenia, działać na innych.
Artystka stworzyła także wirtualną przestrzeń, gdzie ma możliwość wyrażania swoich opinii oraz szczerych myśli zakrapianych pewną dozą humoru. Jej blog ambivalently-yours.com powstał w 2012 roku, tak samo jak jej anonimowa kreacja. Studiowała wówczas na kierunku feministycznym, pracując przy tym w przemyśle modowym, co trochę ze sobą kontrastowało. Znajdowała się pomiędzy dwoma sprzecznymi ze sobą światami, których nienawidziła i które kochała jednocześnie. Sytuacja, w której się znalazła, posłużyła za inspirację do stworzenia czegoś mocnego, co przemówi do ludzi.
Kolejnym natchnieniem do pracy są ludzie, którzy w jakiś sposób zareagowali na jej prace, umieszczone na Tumblr. Ambivalently Yours zaczęła odpowiadać na ich wiadomości właśnie za pomocą rysunków.
Tekst: Aleksandra Berezowska
