5 zakazanych filmów: oglądacie na własną odpowiedzialność

Przygotowaliśmy dla was kilka propozycji filmów, które… właściwie nie wiemy czy polecamy, ale ich obejrzenie może z całą pewnością odmienić wasze spojrzenie na wszystko, co do tej pory widzieliście. Zaczynamy!

1. Cry Baby, 1990
Prawdopodobnie ten film nigdy nie dotarłby do szerszej publiczności, gdyby nie fakt, że w tym samym roku Johnny Depp zagrał w Edwardzie Nożycorękim, kasowym filmie Burtona, który miał premierę zaledwie w siedem miesięcy po Beksie. Główny bohater Cry Baby, Walker jest synem pary skazanej na śmierć na krześle elektrycznym za alfabetyczne wysadzanie budynków (ambulatorium, biblioteka, cyrk, itd.).

Z tego powodu Beksa naprawdę nienawidzi… piorunów. Podczas szkolnego szczepienia zakochuje się w Allison, pannie z dobrego domu. Film Johna Watersa jest parodią szeregu musicali począwszy od Jailhouse rock z Elvisem, poprzez Hair, Milosa Formana, aż po kultowe Grease. Osobliwe poczucie humoru Watersa i afabularne zwroty akcji sprawiają, że to jeden z tych filmów, które ogląda się z otwartymi ustami i rzuca co jakiś czas w przestrzeń wiele znaczące „cooo…!?”.

Szukamy autorów / twórców kontentu. Tematy: film, streetwear, kultura, newsy. Chcesz współtworzyć życie kulturalne twojego miasta? Dołącz do ekipy HIRO! Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej

2. Najsmutniejsza muzyka świata, 2003
Winnipeg, Kanada, lata 20. XX wieku, czasy prohibicji. Lady Port-Huntley, właścicielka lokalnego browaru (w tej roli Isabella Rossellini) i szklanych protez nóg wypełnionych piwem własnej produkcji postanawia zorganizować konkurs, w którym 25 tysięcy dolarów wygra państwo, którego muzyka jest najsmutniejsza na świecie. Do zasypanego przez śnieg miasteczka zjeżdżają reprezentanci różnych krajów, aby zaprezentować swój narodowy smutek. Chcecie wiedzieć co zaspokaja seksualnie piękną Lady Port-Huntley i jak dorobiła się swoich pełnych bąbelków kończyn? Obejrzyjcie kręcony analogowo film Guy’a Maddina, stylizowany na film noir m.in. przy pomocy wazeliny nakładanej przy pomocy palców reżysera na obiektyw kamery.

3. Wilgotne miejsca, 2014
Nurt waginalny w sztuce współczesnej trzyma się ostatnio mocno. Długo wyczekiwana ekranizacja powieści Charlotte Roche, pierwszego bodajże bestselleru będącego powieścią erotyczną napisaną z perspektywy feministycznej zaskakuje przede wszystkim tych, którzy nie czytali powieści Niemki wydanej w 2008. Helen jest nastolatką o dziwnych upodobaniach. Uwielbia nosić kilka dni tę samą bieliznę i korzystać z brudnych szaletów w przejściach podziemnych. Dużo erotyki podanej bez przeestetyzowanej otoczki komedii romantycznej, ani ginekologicznych szczegółów. Polecamy?

4. Happiness, 1998
Tod Solondz, reżyser, którego można by określić piewcą pedofilii. Film bolesny jak grecki Kieł. Joy zrobi wszystko by zdobyć zainteresowanie mężczyzny, otyły Allen (Filip Seymour Hoffman) masturbuje się do rozmów telefonicznych, a Timmy pyta ojca, czy może zgwałcił jego dziesięcioletniego kolegę. Jeśli obejrzycie ten film, zakwestionujecie wszystko co kiedykolwiek myśleliście o układach społecznych. Zaboli was, nawet jeśli nie widzicie żadnej analogii do własnego życia. Pozdrawiamy. Nie wiemy, czy polecamy…

5. Różowe flamingi, 172
Kolejna pozycja (taaa… „pozycja”) z repertuaru Johna Watersa. Określana szumnie 'najobrzydliwszym filmem świata’ ma szansę naprawdę nim zostać. Connie i Raymond Marble marzą o uzyskaniu tytułu najbardziej plugawej rodziny w Stanach, aby wygrać z transseksualistą Divine. W dniu jej urodzin para wysyła protagonistce paczkę z kałem. Wyzwanie zostało rzucone. Chcecie wiedzieć kto wygra potyczkę? Aby się dowiedzieć musicie między innymi znieść widok faceta śpiewającego zwieraczem…

https://www.youtube.com/watch?v=sVBSelYgHeo

Tekst: Helena Łygas