18 najlepszych filmów, które mogliśmy obejrzeć w 2018 roku

https://www.youtube.com/watch?v=LhB9qwbPhDU

W gorącej atmosferze włoskiego lata poznajemy Elia, który spędza rodzinne wakacje w XVII-wiecznej willi. Jego ojciec jest profesorem specjalizującym się w kulturze antycznej. Pewnego dnia do rodziny dołącza amerykański stypendysta Oliver współpracujący z ojcem Elia. Ich wzajemna znajomość przeradza się w wypełnioną sensualnością historię miłosną i zmienia ich życia na zawsze.

Reżyser Luca Guadagnino stworzył obraz, który zostaje z widzem na długo po zakończeniu filmu. Atmosfera, która wciąga widza w wir wydarzeń, przesycona jest emocjami i wrażliwością, którą z pewnością podkreśla muzyka zespołu Sufjan Stevens. Jednak nie oznacza to, że Tamte dni, tamte noce to idealistyczna bajka, przeciwnie, Guadagnino wraz z upływającym latem pozbawia widza złudzeń i powoli przywraca nas do brutalnej rzeczywistości.

W alternatywnej rzeczywistości dzisiejszego Oakland, czarnoskóry telemarketer Cassius Green odkrywa klucz do odniesienia biznesowego sukcesu. Bohater wspina się po szczeblach kariery, jednak w pewnym momencie musi dokonać wyboru — czy dalej dążyć do jeszcze większego bogactwa i sukcesu, czy też rozpocząć walkę z nieuczciwością korporacji.

Sorry to bother you to świetna mieszanka komedii i fantastyki, która zmusza widza do przemyślenia problemów współczesnego świata: roli pieniądza w świecie rządzonym przez korporacje i media oraz dyskryminacji rasowej. Film opowiedziany z nutą surrealizmu daje świeżą perspektywę na zawiłości ludzkiej natury.

Mildred straciła córkę w tragicznych okolicznościach, jednak lokalna policja prawie rok od jej śmierci nie rozwiązała sprawy jej morderstwa. Mildred decyduje się więc wynająć tytułowe trzy billboardy, na których umieszcza prowokacyjny przekaz skierowany do szefa policji. Konflikt pomiędzy kobietą a policją zaostrza się z każdym dniem i ostatecznie przeradza się niemalże w otwartą wojnę.

Trzy billboardy za Ebbing, Missouri to kino, gdzie trauma i bezsilność bohaterów przeplata się z groteską. Świetnie napisany scenariusz, genialna kreacja Frances McDormand, która sama stara się wymierzyć sprawiedliwość i zaprowadzić porządek “na dzikim Zachodzie”, a także świetne drugoplanowe role Sama Rockwella i Woody’ego Harrelsona sprawiają, że film Martina McDonagha to kino przez duże k.

Małżeństwo we współczesnej Rosji, Borys i Żenia, rozwodzą się. Oboje znaleźli już sobie nowych partnerów, a ich kontakt ogranicza się do zdawkowych pomruków i kłótni. Jednak problemem jest ich dwunastoletni syn Alosza, którego żadne z rodziców nie chce zabrać pod swój dach. Pewnego dnia Alosza znika, a my podążamy za rodzicami, którzy niechętnie mobilizują się do poszukiwań ich własnego dziecka.

Wśród przesytu obrazów wyidealizowanej miłości we współczesnym kinie Niemiłość pokazuje odwrotną sytuację. Uczucie rozpadu, nienawiści i niechęci towarzyszy widzowi już od początku filmu, jednak wraz ze zniknięciem dziecka te emocje wcale nie przeradzają się w nowo odkrytą rodzicielską miłość i skruchę, a wręcz przeciwnie — złość i marazm eskalują z każdą chwilą i przedstawiają nam smutny wizerunek współczesnego świata.

Po śmierci swojego ojca książę Wakandy T’Challa powraca do domu, aby objąć tron. Jednak wkrótce potem jego kraj zostaje napadnięty przez dawnego wroga. Młody władca, jako Czarna Pantera, musi stanąć na wysokości zadania i ochronić swój kraj przed zagładą.

Czarna Pantera to typowa historia z uniwersum Marvela, w której dobro walczy ze złem. Jednak w tym wypadku główne role zajmują czarnoskórzy bohaterowie, co świadczy o tym, że i kino o superbohaterach staje się powoli coraz bardziej inkluzywne. Całość filmu akompaniuje świetna ścieżka dźwiękowa oraz elementy humorystyczne, które sprawiają, że oglądając Czarną Panterę, nie można się nudzić.

Nominowana do Oscara Saoirse Ronan wcieliła się w rolę zbuntowanej, kalifornijskiej nastolatki, która marzy o wyrwaniu się z rodzinnego miasta. Film z kategorii coming of age pokazuje blaski i cienie nastoletniego buntu, próby dopasowania się do grupy fajniejszych rówieśników i wyróżnienia się z tłumu.

Tytułowa Lady Bird, która zamiast swojego prawdziwego imienia używa właśnie takiego przydomka, pomimo kreowania się na nietypową, ma bardzo zwyczajne, nastoletnie problemy. Jednak energia, z jaką przedstawione są losy bohaterki i ciepło, które aż bije z ekranu, sprawiają, że Lady Bird porusza serca.

Najnowszy film Wesa Andersona, wykonany w idealnie dopracowanej technice animacji poklatkowej, opowiada historię chłopca z japońskiego miasta Megasaki, który wyrusza na poszukiwanie swojego psa. Jednak, aby go odnaleźć, musi udać się na wysypisko śmieci, gdzie zostały wygnane wszystkie psy. Na miejscu spotyka grupę czworonogów, które decydują się pomóc mu w poszukiwaniach, a tym samym odmieniają losy całego Megasaki.

Wyspa Psów z pewnością nie zawiedzie wiernych fanów Andersona. Animacja wykonana jest w znanej estetyce reżysera, jednak urokliwa otoczka pokrywa tematykę pełną okrucieństwa, a w filmie możemy zobaczyć wiele brutalnych scen. Nowością jest dodanie elementów japońskości i inspiracje zaczerpnięte z twórczości znanych japońskich reżyserów. Świetny kawałek kina, nie tylko dla miłośników stylu Andersona i psiarzy.

Były agent od zadań specjalnych Joe, o którym świat już prawie zapomniał, decyduje się odnaleźć zaginioną nastolatkę. Jego własne dzieciństwo z pewnością nie należało do najszczęśliwszych i pośród wielu flashbacków, widz ma szansę zobaczyć co dzieje się wewnątrz głównego bohatera. W czasie tej misji Joe ma szansę nie tylko na odnalezienie zaginionej dziewczyny, ale także samego siebie.

Kino pełne niepokoju stawia przed widzem pytania, jak daleko można się posunąć, aby osiągnąć obrany cel, czy przelewanie krwi jest elementem koniecznym w walce o czyjeś życie? Estetyka filmu idealnie dopełnia pełną napięcia atmosferę, pełną traumatycznych wspomnień bohatera. Nigdy cię tu nie było to oniryczny obraz pełen okrucieństwa, który przypomina, że od przeszłości nie tak łatwo się uwolnić.

Czas lat 50. i zimnej wojny tworzy tylko tło dla miłości, która z zimnem nie ma nic wspólnego. Zula i Wiktor poznają się podczas przesłuchania do zespołu ludowego, w którym on jest kompozytorem, a ona jedną z kandydatek. Historia ich romansu pokazana na tle budzącej się do życia powojennej Europy to pełen namiętności melodramat.

Zimna wojna to oda do miłości romantycznej, gdzie przeciwwagą do czarno-białych zdjęć jest oprawa muzyczna, w której znajdziemy całą gamę utworów — od muzyki ludowej, aż po jazz. Pawlikowski uwodzi historią na pozór znaną, która w takiej oprawie i z genialnymi rolami Joanny Kulig i Tomasza Kota, przemienia się we wciągającą i łamiącą serca opowieść.

Pewna japońska rodzina, która składa się z dwóch sióstr, męża i synka jednej z nich oraz babci utrzymuje się głównie z drobnych kradzieży. Łączące ich wszystkich tajemnice powoli wychodzą na jaw, po tym, jak dołącza do nich zaniedbywana dziewczynka z sąsiedztwa.

Shoplifters zadaje ważne pytanie — czym tak naprawdę jest rodzina? Czy to nasze więzy krwi kwalifikują nas jako wspólnotę, czy może sami wybieramy sobie bliskich? Film Hirokazu Koreedy w mistrzowski sposób łączy przedstawienia znanego każdemu z nas życia rodzinnego i krytykę społeczeństwa, co sprawia, że jest jednym z tegorocznych filmów naprawdę wartych obejrzenia.

W 1992 Sandi Tan wraz ze swoimi przyjaciółkami nakręciła film drogi o nastoletniej zabójczyni S., który miał miejsce na ulicach Singapuru. Przyjaciel Tan — Georges, który uczestniczył w projekcie, pewnego dnia zniknął wraz z całym materiałem filmowym. Prawie dwie dekady później, Sandi Tan powraca do Singapuru i wspomnień z przeszłości, a także, szuka śladów dawnego przyjaciela i jej nowatorskiego filmu z młodych lat.

Dokument Sandi Tan to kino po części eksperymentalne, a po części historia kryminalna. Shirkers z pewnością przedstawia osobistą historię autorki, w której widzimy jednak część materiałów z zaginionego obrazu świadczących o geniuszu młodych reżyserek. Poprzez współczesne poszukiwania Georgesa, Sandi Tan stara się odzyskać zaginioną część swojej młodości. Czy z sukcesem? To już każdy musi ocenić sam.

Pierwszy człowiek to historia legendarnego astronauty Neila Armstronga i jego niesamowitej misji kosmicznej, która sprawiła, że stał się pierwszym człowiekiem chodzącym po księżycu. Neil Armstrong jest ukazany tutaj nie jako legenda, którą należy wystawiać na piedestał, ale jako człowiek z krwi i kości, który by osiągnąć sukces musi zmierzyć się z własnym lękiem i demonami przeszłości.

Reżyser Damien Chazelle to mistrz opowiadania historii, co daje się odczuć także w przypadku Pierwszego człowieka. Film buduje warstwę emocjonalną bez zbędnych efektów specjalnych, a genialna gra aktorska Ryana Goslinga i przede wszystkim Claire Foy, która wystąpiła jako żona Neila Armstronga, przyczynia się do stworzenia kina, które w realistyczny i ciekawy sposób opowiada historię legendy.

Po udanej próbie, grupa taneczna świętuje niedawno potwierdzoną trasę po Francji i Stanach Zjednoczonych. Jednak ktoś dodaje do ponczu silny halucynogen, który sprawia, że ich noc przemienia się w koszmarną, psychodeliczną podróż.

Film Gaspara Noé wypełniony jest erotycznością i energią, a strona wizualna obrazu sprawia, że widz zostaje przeniesiony do filmowego świata, który staje się niemalże namacalny. Zostajemy wciągnięci w grę dźwięków, barw i ciał, by razem z bohaterami zatańczyć w tym istnym danse macabre.

Film dokumentalny Binga Liu przedstawia codzienność trzech młodych skejtów z USA: Zacka, Keire i samego reżysera. To, co początkowo miało wychwytywać urywki ich codzienności, przeradza się w dokument coming-of-age, w klatkach, którego śledzimy bohaterów zmuszonych do podejmowania ważnych życiowych decyzji, a tym samym dojrzewania.

Jutro albo pojutrze to obraz pełen dramatyzmu, a Liu to urodzony operator filmowy, który z wdziękiem manewruje kamerą, by śledzić niepewną przyszłość swoich kumpli w świecie nierzadko wypełnionym toksycznością i przemocą. W takich realiach chłopaki zdają się uciekać do deskorolkowego eskapizmu, który pomaga radzić im sobie z przeciwnościami losu.

Najnowszy film Steve’a McQueena to thriller pokazujący historię czterech kobiet, których nie łączy zupełnie nic. Jednak po śmierci ich mężów, którzy uwikłani byli w działalność przestępczą dostają w spadku wspólny spadek i zmuszone są same poradzić sobie z tym problemem.

McQueen opowiada historię z feministycznym zacięciem, gdyż po tytułowych wdowach nikt z gangsterskiego światka nie spodziewa się takiej odwagi i nieustępliwości, co stawia je w pozycji czarnego konia w wyścigu po stracone pieniądze. Wdowy to trzymający w napięciu i pełen niespodziewanych zwrotów akcji solidny thriller, który z pewnością nie zawiedzie waszych oczekiwań.

Sławny muzyk Jack poznaje nieznaną piosenkarkę Ally i pomaga rozwinąć własną karierę. Ich romans zostaje wystawiony na próbę, kiedy jej kariera zaczyna rozkwitać, podczas gdy jego powoli dogasa.

Grający główne role Bradley Cooper i Lady Gaga mają niesamowitą chemię, która sprawia, że historia, która momentami opowiedziana jest w zbyt dużym pośpiechu i fragmentaryczności wciąga i angażuje widza w historię ich romansu. W filmie ogromne znaczenie ma również świetna oprawa muzyczna, z piosenkami takimi jak Shallow, czy Always Remember Us This Way, które obecnie królują na listach przebojów.

https://www.youtube.com/watch?v=gBvDf8ow2Sc

Najnowszy film Alfonso Cuaróna jest także tym najbardziej osobistym. Reżyser opowiada historię Cleo, która pracuje jako służąca u pani Sofii w dzielnicy Roma w Meksyku. Losy dwóch kobiet zbliżają je do siebie, kiedy Sofię opuszcza mąż, a Cleo zachodzi w nieplanowaną ciążę.

Roma to pełna artyzmu, żywa historia dwóch kobiet przedstawiona na tle przemian politycznych w latach 70. Cuarón maluje przed nami perfekcyjnie dopracowany portret ludzkiej egzystencji. W filmie praktycznie pozbawionym ról męskich reżyser przekonuje, że bez względu na klasę, czy wykształcenie ta sama płeć również przyczynia się do stworzenia poczucia wspólnoty.

https://www.youtube.com/watch?v=-LWrzcyfJHM

Stworzony na podstawie opowiadania Harukiego Murakamiego koreański film Płomienie przedstawia zmuszonego powrócić na rodzinną wieś Jong-so, który zakochuje się w mieszkającej tam Haemi. Pewnego dnia dziewczyna z dalekiej podróży przywozi ze sobą bogatego Bena, a Jong-so staje się rozpaczliwie zazdrosny. Kiedy dziewczyna niespodziewanie rozpływa się w powietrzu, bohater jest pewien, że to właśnie Ben maczał palce w jej zniknięciu.

Płomienie rozpalają tematykę rodziny, przynależności klasowej, zazdrości i surowej sprawiedliwości. Reżyser Lee Chang-dong stworzył hipnotyczny obraz, który stara się zgłębić ludzką psychikę i kondycję, co sprawia, że film ten pozostaje z widzem na długo po seansie.

Tekst: Amelia Zajączkowska